Адам күні адаммен дейді халқым. Оның маңызы адамзат баласы бір-біріне қолғабыс, қайырым-қарекет жасамай өмір сүре алмайды дегенге саяды. Бұл жалпы тіршілік иесіне тән қажеттілік. Ал қоғам үшін екібастан. Алыс-беріс, барыс-келіс, қарым-қатынастан бастап бірі-бірімен шымшытырық, өрмекшінің торындай шырматылған сан салалы байланыссыз тіршілік – күн көру бар ма? Демек бүкіл дүние әлем бірі-біріне тәуелді. Осы тұрғыдан келгенде Тәуелсіздік дегеннің өзі шарты ұғым. Тәуелсіздік оның атауы ғана. Бірақ, ол Тәуелсіздік күн көрістік тәуелсіздік емес, Рухани Тәуелсіздік! Ерік Тәуелсіздігі! Сондықтан да 16-желтоқсанның қазақ халқы үшін тағы биік, тағдыры қымбат!
Ақиқатынада бұл күн Қазақ Елінің, Қазақ Жерінің, оның тілі мен ділінің отаршыл, оккупант, басқыншы, қарақшы держава, қандықол империялардың таптап жаншыған, талап қанаған бодандығына қарсы ғасырларға созылған қанды күрестің нәтижесінде босанып, бостандығын алып, Азат атануын Әлемге паш еткен күн! Әр бір қазақ баласы бұны жан тәнімен, ет жүрегімен сезінеді. Дәл осы күннен бастап Әлем Елдері жер бетінде Қазақ Елі деген жеке мемлекет, Ұлы Ұлыс барын білді! Қайран қалды! Бұған дейін де мынау Байтақ мекенде Қазақ деген Ұлы Ұлт бар болатын. Сол барлықтың қайта Туын тіккеніне көзі жетті! Сондықтанда ол күн Ұлы Күн! Ол жай бір қағаз бетінде ғана жазылып қалған құжат емес, халықтың жүзеге асқан аңсары мен көкейгесті арманы. Төбе, төбе басына Туын қайта тіктеген күн. Бәйтеректің ұшына Байрағын қайта байлаған күн! Жел өтін Жалауын желбіреткен күн! Басына қонған бағы. Қолына қонған құсы! Оның орны осы күнге жетуге алғашқы бораздасын тартқан, кешегі тойланып өткен Қазақстан Республика күнінен де Зор, шеру тартып ұрандатып, тойланатын, Тәуелсіздік үшін түнде ұйықтамаған, күндіз отырмаған, қызыл қанын жүгірткен батыр бабаларды еске алып, бақытыңды бағалайтын күн!
16-желтоқсан – «Тоғыз ұлым бір төбе, Ертөстігім бір төбе» дегендей қазақ баласының Мәртөбесі! Төбе көп, Мәртөбе жалғыз. Мәртөбесі биігі, биігі Мәртебесі! Бұдан қымбат, бұдан бағалы, бұдан киелі де қасиетті ұғым болуға тиіс емес, болмайды да. Оның Атасы Алаш та, анасы Қазақ! Ал оны, Тәуелсіздікті қандай қасіретті қан кешулерді бастан кешіріп жүріп өмірге әкелді, туды, ол – қанмен жазылған ұлы Жеңіс! Желтоқсан! Тәуелсіздік! Ерекше ауқымды, өрісі кең, мағынасы терең, мазмұны бай, теңдессіз ұғымның ішіне бәрі-бәрі Азаттық та, Бостандықтан, Егемендік те, Еркіндік те сыйып тұр. Ал осының қадіріне қалай жетеміз?
Әттең, ненің зоры екенін қайдам, ненің күші екенін қайдам, бұл күнде, әсіресе соңғы жылдарда Тәуелсіздік күнін атап өту аса солғындап, оңған шүберектей бозарып, тартылған көлдей суалып бара жатқаны аян. Бармасаң, келмесең жат боласың. Айтпасаң, жазбасаң, жырламасаң жадыңнан, ескертпесе есіңнен шығады.
Бір ғана мысал: Тәуелсіздік – Ұлыстың Ұлы Күні! Ұлы күні қарсаңында көше біткенің кемерінде, жолдар жиегінде, даңғылдар бойында Қазақстан Республикасының Көк Жалауы көздің жауын алып, әр бір қада, әр бір бағына, әрбір діңгек, әр бір башня басында көңілге Рухты күй ұялатып, «Менің Елім! Менің Жерім!» дегізіп, желбіреп тұруға тиіс емес пе?! Бойында жаны бар адам болса оған қарап қалай тебіренбесін, қалай рухтанбасын! Ол жоқ! Бейғам тірілік кешіп жатырмыз!
16-желтоқсанды, Тәуелсіздік күнін жас ұрпақтың жадына сақтаудан сақтанып, барын салып тырысқан, санасына сіңірмеуге бағытталған қопалы жердің қызыл оты, мысық тілеу, құйтырқы, жылан ізді ішмерездік бар болған жағдайды кеше қан кешкен, сұмпайы зұлымдық пен қан жаудырған қара ниет қарақшы басқыншылардың саналы түрде жойылып жасаған оспадар оқты, отты қолымен жер бетінен кетуге шақ қалып, Ұлы өміршеңдік кемел қасиетінің арқасында қайта түлеген Қазақ баласы жол бермеуі керек.
Ұлыстың Ұлы күні, 16-желтоқсан, Тәуелсіздік күні Құтты болсын! Қазақ Елі Жасасын!
Бақытбек Бәмішұлы.
Парақшамызға жазылыңыз
