Кеудеңе зерлеп қайғыңды қара көмерсің

Ақсаттың құдай,
алашты неге жетеден,
Бұғалық қысқан бұзылды Арлы Жеті өзен.
Жесірдей зарлап,
жетімдей боздап жеті бел,
Өлімді ана,
бөлінді бала шешеден…

Аспанды,
Жерді асқақтап дейміз меңгердік,
Шүрегей құрлы қауқарсыз жеңді менмендік.
Меңзеңбіз мүлде,
Жын соққан жандай мәңіріп,
Көңілді не деп айтуға батпай сенделдік!
Кінәні өксіп,
өзіңе жауып көнерсің,
Кеудеңе зерлеп қайғыңды қара көмерсің.
Қайысты қасаң,
қайыстай елің қан жұтып,
Көзімнен ұшқан,
көкейден кетпес көгершін.

Шаршатты басты,
Шамадан асқан жалғандар.
Қасырет бұлтын қараңғы түнде жарғандар!
Жүзіңе түзу қараудың өзі қиын-ай,
Қапыда басқан,
Апаттан аман қалғандар!

Апаттан Қызыл ағашта аман қалғандар,
Арманды асыл қиылған қыршын жалғаңдар!
Кесіліп мұзға,
Шешініп сызға,
Жан қиып,
Тарихқа атын қанымен қызыл жазғандар!
Арманды асыл жалғанға мынау жалғаңдар!
Жалған бар!
Жалғаңдар!

PS:

…Жазмыштан озып бақиға жолын салған бар,
Жайқалған гүлдер, осында оттай жанған бар!
Бас иіп барсаң,
Тоқтап өт,
Қызыл ағашқа!
Табылмай мұнда, астында топан қалған бар!

Б.Бурылалтай