Әділдік мұнарасы
(Тұрсынбек Кәкішұлына)
Атасам арлы алаштың арыстарын,
Сәкен, Мағжан, Марғұлан, Қаныштарын.
Сенің тұлғаң келеді қатарласып,
Алатаудай айбарлы арыстаным.
Түн түнегін тарқатқан түсінігің,
Тізерлеткен қасыңды күшің – ілім.
Жұмыр басты пендеде кемшін жатар,
Сенің ерен өзгеден кісілігің.
Кербез тірлік, кешкен өр кедір-бұдыр,
Кедергіден өткен ер небір күдір.
Жай ағаштар өнеді жер талғамай,
Бай ағаштар төске өнер зеңгір шымыр.
Шен де шекпен алмассың әзір бүгін,
«Парасатың» портфелде, әзіл бұным.
Бір шындық шын, жақпайды ана жаққа,
Қара қылды қақ жарған әділдігің.
Қара жердей салмақты қасиетің,
Қасаң жұртың жығылып бас иетін.
Сенің біреу лақтырса жолыңа тас,
Табады ол айналып бас иесін.
Тауға балап төбесін кішігірім,
Жеткендер көп сақтаған ішіне ірің.
Қоздап тұр-ау кернеулі қуат-күшің,
Боздап тұр-ау бойдағы кісілігің.
Қарамайсың ешкімнің бек, тегіне,
Жем шашумен әуресің кептеріңе.
Ойлағаның ұрпағың, сендей кім бар,
Он мың кітап сыйлаған мектебіне.
Жеткізе алман қанша архив қазғаныңды,
Жаныңды ұқтым жастанып жазғаныңды.
Артық болар бір елі басқа жаннан,
Төзім менен теріңнен алған үлгі.
Іште тұнып жатыр-ау мұң адасың,
Жазған сайын жанығып, шыңаласың.
Кәкішұлы Тұрсынбек – Қазақ биі,
Әділдіктің тұрғызған мұнарасын!
Бақұл бол, Арысым!
Бақытбек, жақсы ұстазымыз, асыл ағамыз еді, Алланың жазуы, амал жоқ. Иманды болсын.
Иманды болсын атамыз журектен шыккан соз
Қазақтың маңдайына біткен мықты тұлғалардың бірі, менің аға-жеңгемнің рухани жетекшісі, ақылшысы болған ұстаздарыңыздың иманы жолдас, жаны жәннатта болсын!
Беу! Қазаның қайырын берсін!